Сонца заходзіць... На вежах кляшторных скрозь загараюцца тысячы зорных зырка-чырвоных агнёў... Хораша... Сэрца ж міжвольна імкнецца ў край, што яшчэ харашэйшым здаецца, родны, найлепшы з краёў. Там... Там усё быццам так, а іначай хваляй у сэрца ліецца гарачай, там... Там усё мне мілей: сіняе, сіняе неба бясконца, шчыра вясёлае, яснае сонца, далеч бязьмежных палей. Там, там у гожыя, цёплыя ранкі песьняю срэбнай вітаюць жаўранкі першыя пробліскі дня, песьняю будзяць ціхія лагчыны, дзе яшчэ пасмам густым, цёмна-сінім сонна калышацца ймгла. Сонца расу там усьмешкаю сушыць, вецер там краскі калыша, варушыць, хваляй плыве па лугох, хвоек зялёных шумяць верхавіны, ў жаху адвечным трапечуць асіны ў змрочных, гушчарных барох. Вёсны там... Пешчы нясьмелыя сонца будзяць жыцьцё пакрысе у старонцы, робіцца неба сіней, вецер крыніцай пад небам плюскоча, нешта зямлі веснавое шапоча, звоніць, пяе ў лагчыне. Леты там... Хвалі па жыце лунаюць, колер зялёны на срэбны мяняюць, срэбны на сіні, сівы... Сьцежкай вузкой у жытох заблудзіцца – золатам можна накрыцца, заліцца: жыта – вышэй галавы. Восень там... Постаці жоўтых бярозаў, ліст, парудзелы ад першых марозаў, скрозь пад нагамі шуміць, плавае зь лёгкаю хваляю ветру, срэбрам блішчыць у празрыстым паветры ніць, павучыная ніць... Зімы там... Песьні дзікія завеі, ночы глухія, у небе лілеі – краскі сьцюдзёныя зор, бор, што прыбраны у сьнежныя шаты, высіцца пышны, магутны, багаты, топчачы сьценяў узор... Вёскі там... Мох, саламяныя стрэхі, чырвань рабін у садку для пацехі, студня з даўгім жураўлём, куст недацьвілай, апалай паўрожы, крыж учарнелы ў канцы раздарожжы, дах ад дажджу над крыжом. Вечарам травеньскім тут, на растані, людзі пяюць, адмаўляюць літаньні, кленчаць на цёплай зямлі... Кленчаць, а сонца за вёскай зьнікае, ніткай густой, залатой падтыкае крыж, і людзей, і палі... Верай магутнаю, сьветлаю сілаю вее над гэтай грамадкай пахілаю, надзіць прыгожасьцяй май... Нават адзін абразок гэткі ў полі – й сэрца цябе не забудзе ніколі, родны мой край!
1924, Хэлмна.
|
|